Przedruk artykułu Jarosława Urbańskiego, który ukazał się w 8 numerze “Przeglądu Anarchistycznego” oraz na stronie rozbrat.org  w 2011 roku. 

Początki radykalnego zawodowego ruchu kobiecego w Wielkopolsce

Jarosław Urbański 

Jarosław Urbański jest socjologiem i działaczem społeczno-politycznym, związanym ze środowiskiem poznańskiego Rozbratu i Federacją Anarchistyczną. Działacz Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza. Autor książek: „Globalizacja a konflikty lokalne” (2002), „Odzyskać miasto. Samowolne osadnictwo, skłoting i anarchitektura” (2005), „Prekariat i nowa walka klas” (2014).

(Fragment) Wielkopolski ruch kobiecy na początku XX wieku wydają się charakteryzować dwie odrębne tendencje. Jedna, nakazywała działaczkom zachować spójność ruchu, co czasami przybierało postać próby jego organizacyjnej monopolizacji. Z drugiej strony, ruch był podzielony na wiele, często zwalczających się tendencji społeczno-politycznych. Obok nurtu socjalnego i emancypacyjnego w wielkopolskim ruchu kobiecym, istniał także nurt stricte narodowy, którego animatorkami były przeważnie przedstawicielki elit ziemiańskich. Uważały one, że najważniejszym zadaniem ruchu kobiecego jest obrona szeroko rozumianej polskości i praw polityczno-kulturowych Polaków w zaborze pruskim, w tym także obrona wartości katolickich. Tak „skrojony” zakres programowy ruchu nie mógł zadowolić kobiet pracujących, związanych z poznańskim drobnomieszczaństwem i włościaństwem. Wprawdzie i w tym przypadku eksponowano kwestie narodowe i religijne, ale dostrzegano także wagę problematyki pracy i wszechstronnego rozwoju gospodarczego. Czytaj cały artykuł >>>